*GÖLGEDE KALANLAR’

Bir şehri sevmek kolaydır. O sokaklarda yürümek, parklarında oturmak, caddelerinde hayat bulmak… Ama o şehri taş taş inşa etmek, sabahın ilk ışığında sahaya çıkmak, gece herkes uyurken masa başında projelerle boğuşmak zordur. İşte bu zorluğu göğüsleyen insanlar vardır. İsmini bilmezsiniz belki, afişlerde yüzünü görmezsiniz. Ama o şehirde nefes alabiliyorsanız, onların emeği vardır.

Bugün siyasette bir şeyler ters gidiyor. Artık hizmet görünmüyor, görüntü hizmetin yerine geçmiş durumda. Bir billboard kadar değer görüyor insanlar. Bir videoda kaç beğeni aldığına bakılıyor artık, kaç çocuğun geleceğini inşa ettiğine değil. İş yapan değil, iyi rol yapan alkışlanıyor.

Bu durum, gerçekten derdi olan insanları kırıyor. İçinde memleket sevdası taşıyan belediye başkanlarını, gece gündüz çalışan teknik adamları, adını bile söylemeden teşekkür eden sokak çocuklarını mutlu etmeye çalışan yürekleri yoruyor. Çünkü ne kadar çalışsalar da, halkın bir kısmı gözleriyle gördüğüne inanıyor; duyduğu alkışın sesine kanıyor.

Biliyorum, çok iyi insanlar vardı. Elinde afiş değil, dosya taşıyan. Sahne ışığı aramadan, karanlık sokaklara ışık olmaya çalışan. Onlar şimdi kenarda… Yorgun, kırgın, susturulmuş. Çünkü bu kirli siyaset onların dilinden değil; gösterinin, sloganın, yaldızlı yalanların dilinden anlıyor.

İçim yanıyor. Çünkü tanıdığım bazı belediye başkanları, sabrın ve emeğin sesiyle konuşmaya çalıştıkça, o ses billboard süsleyicilerinin reklam müzikleri arasında kayboluyor. Görev aşkıyla yola çıkanlar, artık kendi kendine “Ben yanlış mı yapıyorum?” diye soruyor. Oysa tek hataları, göz boyamak yerine yürek kazanmaya çalışmalarıydı.

Bugün hepimiz bir kararın eşiğindeyiz: Ya iş yapanları görmeye başlayacağız, ya da gözümüzün önünde bu ülkeye umut olmaya çalışan güzel insanların birer birer yitip gitmesine sessiz kalacağız.

Şov biter… Işıklar söner… Ama hizmetse, o kalır. Ve bir gün, yine onun sayesinde ayağa kalkar bu ülke.