AH İSTANBUL, İÇİMİZE NASIL BİR KORKU SALDIN (!..)

Ah İstanbul!..

Kucağını açtın bize,

Biz de kalkıp geldik.

Köyümüzü toprağımızı bırakıp geldik.

Burada mal-mülk edindik.

Çoluk- çocuk sahibi olduk.

Rahata, konfora alıştık.

Köylerimiz, topraklarımız bom-boş kaldı.

Şu anda,

16 milyon insan İstanbul’da yaşıyor.

10 milyon insan da gelip-giden durumunda…

Ortalama İstanbul’da 25 milyon insan var.

Her bölgeden, her ilden insan bulabilirsiniz.

Hatta,

Dünyanın her ülkesinden gelen insanların sayısı da

devamlı artıyor…

Rahat dolaşamaz hale geldik.

Sağlıklı nefes alamaz olduk.

Her taraf kilitlenmiş durumda.

İstanbul doldu taştı.

Deprem uzmanlarının bir kısmı,

çok konuşulan 7 nin üstündeki depremin

 büyük felaketlere yol açacağını söylüyorlar.

Bir kıskım bilim adamları da,

 İstanbul’da olacak depremin fay hatları kırıldı.

Söylenen veya beklenen,

büyük depremin olmayacağını savunuyorlar.

Öyle veya böyle,

İstanbul’da yaşayan insanların içine büyük bir korku girdi.

Sosyal yaşamın dengesi bozuldu.

Şimdi,

Köyümüze de gidemiyoruz.

İçimize de korku girdi.

Bu nasıl bir cezadır?

Bu nasıl bir korkudur?

Anlayacağınız,

Artık İstanbul bizi kabul etmiyor.

Peki,  şimdi ne yapacağız?..

*****  0  *****

Şiir  

İşte İstanbul...

Yorgun şehir,
işte canından bezmiş boğaz vapurları,
kederli tramvaylar
ve Galata Köprüsü'nden
telaşlı insanlar geçmektedir.
Bir gizli sevinç mahzun gözbebeklerimde,
eriyen bir sükûn kaldırımlarda adım adım…
işte İstanbul…
İstanbul dedim de seni hatırladım.

Ümit Yaşar Oğuzcan