Devletine güvenmeyen zavallılar güruhu...

Şimdi yaraları sarma zamanı.

Koca bir depremle yerle bir olduk, öldük, öldük dirilemedik.

70 saat sonra, 115 saat sonra enkaz altından çıkanlar bir nebze olsun yüreklerimize su serperken, umutlarımızı yitirmeden direndik, üşüdük belki ama donmadık, dik durduk, sağlam bastık yerlere....

Yeter ki bir canı daha kazanalım diye... 

Devlet nerede diye bağıran depremzedeleri anlarım, can havliyle isyan edenleri de...

Anlamadığım tek insan tipi sıcak koltuklarında viskilerini yudumlarken üst perdeden devlete, Kızlay'a, AFAD'a, hayırsever derneklere veryansın edenler.

Sorsan bir 10 TL SMS bile atmamıştır ancak gündeme gelmenin en kolay yolu devlete, hizmet edene, resmi kurum ve kuruluşlara çamur atmak ya; hemen ona sarılır.

Cem Yılmaz denen soytarı çocuğunun sözlerini paylaşıyor: 'Çocuğum dedi ki ben Haluk Levent'in AHBAP'ına yardım edeceğim, hem çok sevindim hem de çok üzüldüm...'

Bu devletine hıyanetten başka bir şey değildir.

Yazıklar olsun...

Hakkında dolandırıcılıktan davalar açılan, tefecilerle başı belaya giren, birçok insanı dolandırdığı için hapis yatan bir adama devletten daha çok güveneceksin ha!

İşte orada duracaksın ve aynaya bakıp ben kimim, kime cephe alıyorum, ben nerede yaşıyorum, diyeceksin.

Bu bilinçte değilsen zaten o ülkede yaşamayacaksın.

Size, ailenize, çocuğunuza, geleceğinize, emniyetinize, sağlığınıza, mal edinmenize, özgürlüğünüze kefil olan devletinize güvenemiyorsanız bu ülke, bu insanlar hatta insanlık bile size haram...

Vesselam!...