KİRLENEN DÜZEN, YORULAN RUHLAR

Ahlaksızlığın alışkanlığa dönüştüğü, çıkarcılığın normalleştiği, değerlerin hızla erozyona uğradığı bir toplumda; bireylerin ruh sağlığının sarsılmaması neredeyse imkânsızdır. Ekonomik belirsizlikler, kiraların ulaştığı uçuk seviyeler, bitmeyen zamlar, geçim sıkıntısının yarattığı boğucu atmosfer, ailelerin dağılma eşiğine gelmesi ve giderek sıradanlaşan şiddet sarmalı… Bunların hepsi yalnızca toplumsal sorun değil; aynı zamanda bireysel birer ruhsal depremdir.

Bu yazı, tam da bu büyük karmaşanın içinde nefes almakta zorlanan herkese bir hatırlatma niteliğindedir.

AHLAKİ ÇÖKÜŞÜN GÖRÜNMEYEN BEDELİ

Bir toplumda ahlaki değerler aşınmaya başladığında; insanlar arasında güven de hızla kaybolur.

Güvensizliğin arttığı bir yerde, kaygı tetiklenir.

Kaygı arttığında ise insanlar savunmacı, hırçın ve kırılgan hale gelir.

Bu döngü, toplumun tüm katmanlarına sızar.

“İyilik” yadırganır, “dürüstlük” saflıkla eş tutulur, “emek” değersizleşir.

Sonuç olarak herkes bir diğerine karşı tetikte; herkes biraz daha yalnız, biraz daha kırgındır.

EKONOMİK BASKILAR

Psikolojinin En Sessiz Katili:

Yükselen kiralar ve bitmek bilmeyen zamlar, yalnızca cüzdanı değil; ruhu da daraltır.

Her ay hesap kitap yaparak yaşayan binlerce aile, günün sonunda duygusal olarak tükenmiş hisseder.

Çünkü ekonomik sıkışmışlık, insan beyninde sürekli “tehdit” algısı yaratır.

Bir insan kendini güvende hissetmediğinde, huzurlu olamaz.

Huzurun bozulduğu bir evde de çatışmalar kaçınılmaz hale gelir.

Gerginlik mutfağa da salona da çocuk odasına da taşar.

Ve bir süre sonra, ekonomik problemler yalnızca maddi değil; psikolojik bir yıkıma dönüşür.

DAĞILAN AİLELER

Toplumun En Derin Yarığı:

Aile, toplumun en küçük ama en güçlü birimidir.

Bu birim çatırdadığında sadece iki insan ayrılmaz; çocuklar, akrabalar, duygular, inançlar ve güven algısı da parçalanır.

Günümüzde birçok evlilik ekonomik baskı yüzünden çatırdıyor, iletişim kopuyor, sabır tükeniyor.

İnsanlar artık en yakınındakine bile tahammül edemez hale geliyor.

Oysa aile dediğimiz yer, kişinin en çok nefes alması gereken alan olmalıdır.

Aile dağıldığında yalnız yetişkinler değil; çocukların dünyası da sarsılır.

Onların geleceğe dair güven duygusu zedelenir, dünya daha karmaşık ve ürkütücü görünmeye başlar.

ŞİDDET SARMALI

Normalleşen Bir Felaket:

Toplumda bir sorun ne kadar yaygınlaşırsa, o kadar sıradanlaşır.

Ne yazık ki şiddet bugün sıradanlaşmanın en acı örneklerinden biri.

Komşudan duyuyoruz, haberlerde izliyoruz, sokakta görüyoruz.

Şiddet yalnızca fiziksel değil; dilde, ilişkilerde, trafikte, evde, işte de var.

Bir toplumun psikolojisi bozulduğunda, şiddet önce bir kıvılcım olur, sonra alışkanlık, en sonunda da çözüm sandığı bir çıkmaz.

Şiddetin olduğu yerde sağlıklı iletişim olmaz.

Saygı olmaz.

Ahlak olmaz.

Huzur hiç olmaz.

PEKİ ÇÖZÜM NEREDE?

Çözüm, büyük söylemlerde değil; küçük fark edişlerde gizli:

• Ahlaksızlık karşısında susmayan bireyler olmalı.

• Ekonomik adalet, toplumsal bir sorumluluk olarak görülmeli.

• Ailelerde iletişim yeniden inşa edilmeli.

• Şiddet, bahane değil; açıkça reddedilmesi gereken bir suç olarak ele alınmalı.

• Ve en önemlisi, toplum olarak birbirimizin yaralarına kör kalmamalıyız.

Unutmayalım:

Bir toplumun iyileşmesi önce bireyin iyileşmesiyle başlar.

Bireyin iyileşmesi ise önce görülmekle, duyulmakla, anlaşılmakla mümkün olur.

Bugün birbirimize biraz daha merhametli yaklaşmayı seçersek; yarın daha güçlü bir toplum bırakarak uyanabiliriz.